Przemyślenia miesiąca: marzec

Przemyślenia miesiąca: marzec

 Już od dawien dawna planowałam rozpocząć tą serię postów. Za każdym razem w ostatnim momencie rozmyślałam się. Wszyscy mówili mi, że jest to tak popularna seria, że moje posty niczym się nie wyróżnią, zginą pośród setek tysięcy, a może i nawet milionów, innych. Jak więc będą wglądali moi ulubieńcy? W ciągu całego miesiąca inspiruje mnie mnóstwo rzeczy i to właśnie im poświecę posty z tej serii.

Cytat

"Ci, którzy są wystarczająco szaleni, by myśleć, że są w stanie zmienić świat, są tymi, którzy go zmieniają."                                                                                                         ~Steve Jobs

 Od zawsze chciałam z czegoś zasłynąć. Nie tyle, żeby coś wynaleźć, bo wynalazcą nie jestem, ale żeby coś zmienić. Było to bardzo silne w przedszkolu. Miałam wielkie marzenia, żeby zmienić świat, żeby był lepszy i żeby ludziom łatwiej się żyło. Później przyszła podstawówka, a po nie gimnazjum. I właśnie tu najbardziej dano mi do wiadomości, że to niemożliwe, że nigdy nie zmienię świata. Ostatnio często na biologii oglądamy filmy o ekosystemie i każdy ma czarny scenariusz: wszyscy umrzemy, przeludnienie, pod koniec tego stulecia zabraknie ropy, umrzemy, globalne ocieplenie, człowiek człowiekowi wilkiem, III wojna światowa, głód, apokalipsa. I tak przez półtorej godziny filmu. Wchodzę do sali ze świetnym nastrojem, a gdy wychodzę nie widzę sensu dalsze egzystencji, ponieważ i tak wszyscy umrzemy, jedni śmiercią naturalną, inni z głodu, a jeszcze komuś wyrośnie kilka rąk. I jak tu zmienić świat, kiedy ludzie już pogodzili się z tym, że czeka nas taki a nie inny los. Ale po co od razu zmieniać cały świat? Może zacząć od swojej okolicy, od swojego domu, podwórka, ulicy, dzielnicy... Od tego zaczynali wielcy wizjonerzy, którzy dokonali największych zmian w dziejach ludzkości. No i wszyscy mówili im, że nie uda im się, żeby dali sobie z tym spokój, ale oni się nie poddawali, bo wiedzieli, że mogą zmienić świat.

Film
Źródło
 Captain Fanstastic wzbudził we mnie sympatię, gdy tylko natknęłam się na finałową piosenkę z tego filmu. W bardzo dużym skrócie film opowiada o ojcu, który wychowuje sześciorga dzieci z dala od cywilizowanego świata. Nadchodzi jednak czas, kiedy muszą wrócić do realnego otoczenia (źródło). 
 Film porusza wiele spraw. To co najbardziej zapadło mi w pamięci to tematy tabu. Znam osoby, u których w domach nie ma czegoś takiego, ale przyznam,że w moim domu są sprawy, których się nie porusza. Czy to dobrze? Czy to źle? Pewnie dopiero kiedy sama będę miała dzieci odpowiem sobie na to pytanie.
Miejscami niezwykle zabawny, pouczający, a nawet zaskakujący. Mi bardzo łatwo przyszło wczuć się w klimat jak i w uczucia bohaterów.

Muzyka

 Ta piosenka kojarzy mi się z ponurym i smutnym listopadem, ale bardzo mi się spodobała i mimo wszystko kojarzy mi się z wiosną. Mówię tutaj o piosence Ptaki - Karoliny Artymowicz.
Jest spokojna, neutralna. Nie za bardzo mroczna, ale też i nie jest jedną z tych, które tryskają przesłodzonym tekstem.

Najpopularniejsze przemyślenie miesiąca

 Czyli prościej mówiąc najpopularniejszy post w tym miesiącu. Czy autorytet jest potrzebny? Uważam, że w tym miesiącu najlepiej napisałam właśnie tego posta. Z początku miał być kompletnie o czymś innym, ale w połowie pisania zmieniłam tezę.

Instagram: @filozofiara
Facebook: Filozofiara

Do zobaczenia!

Czy autorytet jest potrzebny?

Czy autorytet jest potrzebny?
"Najgorzej, gdy szkoła ucieka się do takich metod, jak zastraszanie, przemoc czy sztuczny autorytet. Metody te niszczą u uczniów naturalne odruchy, szczerość i wiarę w siebie, czyniąc z nich ludzi uległych." ~ Albert Einstein
 Często spotykałam się z sytuacjami, gdzie dziewczyny porównywały się do księżniczek z bajek ich dzieciństwa. Nawet jeżeli nie porównywały się to wręcz uwielbiały i potrafiły zaśpiewać każdą piosenkę z filmy Disney' a. Oczywiście nie generalizując, znam osoby, które nie przepadają za produkcjami tej wytwórni, a w szczególności nie porównują się lub nie wzorują się na słynnych księżniczkach.
 Moja starsza siostra zawsze mówiła, że uwielbia "Piękną i Bestię". Ja jakoś nie mogłam tego zrozumieć. Może dlatego, że byłam wtedy bardzo młoda, może ona widziała w tym coś czego ja nie dostrzegłam. Mówiła, że uwielbia główną bohaterkę, czyli Belle. Ona była wtedy dla niej wzorem, w pewnym sensie autorytetem. Do dziś bardzo lubi tę księżniczkę. 
A co ja wtedy lubiłam? Kulfona. Znałam wszystkie piosenki, ciągle śpiewałam bursztynek, bursztynek, znalazłem go na plaży, słoneczna piosenka, piosenka moich marzeń... Gdy chodziliśmy na grzyby śpiewałam piosenki o grzybach, których nauczyłam się w przedszkolu. Kulfon i Monika byli moimi autorytetami. Aż pewnego dnia odtwarzacz nie wciągnął kasetę. I już więcej się nie "spotkaliśmy". Zanim jeszcze do tego doszło maniacko oglądałam "Kubusia Puchatka". Jednak cały odtwarzacz się zepsuł. Był problem z naprawianiem go, ponieważ technologia szła do przodu. 
 Ciocia przywiozła mi i mojej siostrze płytę z filmem Disney' a "Planeta Skarbów". Ten film stał się filmem mojego dzieciństwa (zaraz po Kulfonie). Różne planety, gwiazdy, statki, różne dziwne stwory. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę jak bardzo ten film podział na moją wyobraźnię. 
 Do czego zmierzam? Wiele dziewczyn utożsamia się z księżniczkami, nie tylko Disney' a. Ja nigdy z żadną nie mogłam brać za wzór do naśladowania, żadna nigdy mi się aż tak nie spodobała. Ale pisząc tego posta mam świadomość, że film, który jestem w stanie oglądać codziennie, każdego dnia, kiedy mam zły humor tak bardzo ukształtował mój światopogląd, umysł, styl, charakter - całą mnie!
 Znam wiele osób obojętnych. Mówią: "a ja to nie mam wzorca, bo trzeba być oryginalnym", "po co komu autorytet?", "nie oglądam bajek!". Ludzie są obojętni na wrażliwość, na doznania. Wstydzą się przyznawać się do różnych rzeczy, że oni to zrobili, że oni są tacy i tacy. Przeglądają media społecznościowe widziałam bardzo dużo takich komentarzy jak powyżej. To smutne. Bo człowiek bez autorytetu to człowiek bez części siebie. Jak samochód bez małych części, które pozornie wydają się zbędne, ale pojazd bez nich nie ruszy.
Na jednej grupie na Facebook' u padło pytanie czy mamy swój autorytet i kim jest lub są te osoby? Wiele osób wymieniało swoich rodziców, babcie, osoby święte, papieży, przyjaciół. Co ja powiedziałam na ten temat? Mama, moja polonista, Jezus. Oczywiście pod moim komentarzem powstała wielka gówno-burza dotycząca mojego wzorca. Osoba, która rozpętała te dyskusję sama dodała komentarz "nie mam xd". Dyskusja toczyła się na poziomie prymitywnym. Koniec końców osoba, która to wszystko zaczęła zamilkła.

 Reasumując. Wzorzec jest niezwykle ważny w całym naszym życiu. Wzorowanie się na kimś wcale nie jest brakiem swojego stylu czy oryginalności. To to pomoc. My jesteśmy małym żółwikiem, który wywrócił się na skorupkę, a nasz autorytet kimś, kto przewraca nas na brzuszek, żebyśmy mogli powędrować do morza. I nie ma w tym nic złego. Mniejsze dzieci biorą ten budujący przykład z bajek, komiksów, kreskówek. Później są to celebryci, gwiazdy filmowe, postaci z książek i wiele, wiele więcej. 
Prawda jest taka, że bez autorytetu zginiemy w tłumie, znikniemy. Puf.

Przy okazji chciałabym Was zaprosić na bloga Angeliki, która zainspirowana moim postem "Czy warto przejmować się opinią innych?" sama napisała posta "Co sądzą o mnie inny?". Także serdecznie zapraszam Was na jej bloga.
Instagram: @filozofiara
Facebook: Filozofiara
Do zobaczenia!

Dorastanie to dno

Dorastanie to dno

 Kiedy byłam w szóstej klasie szkoły podstawowej sądziłam, że wiem już wszystko o świecie. Myślałam, że mam świetnie ukształtowany światopogląd, że wiem wszystko o życiu. Myślałam, że to całe dojrzewanie jest za mną, że nie będę przechodzić przez ten cały hormonalny syf. 
 Wszystko zaczęło się na początku tego roku szkolnego. Pierwszy semestr to było egzystencjalne piekło. Zdałam sobie sprawę, że nie ważne jak bardzo będzie nam się zdawało, że mamy nie wiadomo co w głowie, to i tak nie mamy nic. Dopiero teraz zaczęłam dorastać, dopiero teraz jest u mnie ta burza hormonalna, która krzyczy.
 Ale nie o tym do końca chciałam pisać, a o tym, że dorośli nas nie rozumieją. Tak wiem, brzmię jak jakiś typowy nastolatek, który tylko chodzi tu i tam mówiąc jakie to bez sensu. Ale spokojnie, jak tak nie mówię.
W tym zdaniu, że dorośli nie rozumieją młodzieży (chodzi mi o gimnazjum i liceum) jest racja. Mam tu na myśli to, że nie pomagają nam w szczególny sposób przebrnąć przez to. Nie wytłumaczą nam, że to tylko hormony i nie musimy sobie wymyślać, że jesteśmy nienormalni. Nie wytłumaczą nam, że to część pewnego procesu, nie pomogą nam kształtować światopoglądu.
Może w waszym otoczeniu jest inaczej, ale w mojej szkole nawet nie da się pogadać normalnie ze szkolnym pedagogiem.
 W tym poście chodzi mi o to, żeby zwiększyć świadomość niektórych osób, żeby one nie narzekały na to jaka ta młodzież jest okropna, tylko wzięły sprawy w swoje ręce.
Na podsumowanie wiersz, który napisałam. Myślę, że mówi wszystko co chciałam wam przekazać.

Drodzy dorośli

Drodzy dorośli:
Nie wiecie jak nam pomóc?
dajcie po prostu nam się wykrzyczeć.
Nie wiecie czego chcemy?
dajcie nam więcej czasu na zastanowienie się.
Nie wiecie czemu milczymy?
dajcie nam dojść do słowa.
Nie wiecie czemu się buntujemy?
dajcie nam odpowiedzi na pytania, które chowacie przed nami.
Nie wiecie czemu tak się zachowujemy?
bo jesteśmy nastolatkami.


Facebook: Filozofiara
Instagram: @filozofiara
Do zobaczenia!

Czy warto przejmować się opinią innych?

Czy warto przejmować się opinią innych?

 Natrafiłam dziś na post właśnie z takim tytułem jak ten. Choć temat wydaje mi się niezwykle oklepany i wyczerpany postanowiłam go przeczytać. Pierwszy raz w życiu podeszłam do czegoś tak krytycznie. Zawsze staram się poszukać w czymś pozytywów. Jest moją wielką wadą - nie potrafię podejść do czegoś krytycznie. 
 Autorka przytacza przykłady kiedy to ktoś nas ocenia (negatywnie) i w dodatku niesłusznie, a my boimy się ich słów. Wszystkie posty o takim tytule jakie czytałam wyglądały właśnie w taki sposób. No i oczywiscie w żadnym nie zabrakło ckliwego cytatu znalezionego w internecie, i oczywiście bez podania autora, bo komu chce się wykonywać parę kliknięć?
 
Tylko ty wiesz co jest dla ciebie najlepsze
No bo skoro tak jest to nikt nie ma prawa wytykać ci twoich błędów, to czego nie umiesz, to co robisz źle.
A mamusia? Mamusia, która jak tylko widzi, że wychodzisz bez czapeczki zakłada ci ją na głowę. Ona też nie wie co jest dla ciebie dobre? Oczywiście, że tak. Bo ona wcale o ciebie nie dba i wcale nie jest bardziej świadoma tego, że bez czapki najpewniej przeziębisz się.

 Autorka posta potraktowała ten temat bardzo powierzchownie. Bo przecież przejmowanie się czyjąś opinią to nie tylko zamartwianie, niepokojenie się słowami ludźmi, którzy w pewien sposób nas obrażają. To też konstruktywna krytyka.
Przykładowo, jeżeli ja piszę bloga chcę znać opinię czytelników, którzy wyrażają swoją OPINIĘ na temat ego co napisałam. Z drugiej strony, jeżeli ja szukam recenzji danego produktu, książki, sprzętu, obuwia to chcę znać OPINIĘ różnych osób, które to testowały.

Czy warto przejmować się opinią innych?
Uważam, że w niektórych przypadkach tak, ale z dystansem do osoby wypowiadającej się jak i do siebie. Jest to tak zwany złoty środek, który nie istnieje.


Zapraszam was na mojego fanpagea, gdzie od poniedziałku do piątku ukazują się różne motywujące cytaty.
Facebook: Filozofiara
Instagram: @filozofiara
Zapraszam również na rozdanie, które trwa jeszcze tylko 5 dni.

Do zobaczenia
Copyright © 2016 Filozofie do kotleta... , Blogger